Blijf er niet in hangen!
Blijf er niet in hangen! In je angst, in je verdriet, in je frustratie, in je pijn. In je onzekerheid!
Blijf er niet in hangen!
Want hoe langen jij er in blijft hangen?
Hoe lastiger het wordt om eruit te komen!
En ik snap het. Echt waar! Hoe verleidelijk het is. Om er lekker in te blijven hangen.
Hoe gemakkelijk het is! Om er in te blijven hangen!
Te blijven hangen in je angst.
Te blijven hangen in je frustratie.
En te blijven hangen in de pijn.
Te blijven hangen in je onzekerheid.
Ik bedoel. Vanochtend nog. Had ik zo’n moment. Dat ik er echt in bleef hangen. Ik weet niet. Ik was wat moe. Dan gaat het nog makkelijker. Er in blijven hangen bedoel ik.
Gisteren een lange dag gehad. Met workshops over essentiële oliën. Hartstikke leuk en hartstikke gaaf. Maar het kost me gewoon zoveel energie.
Ik werk niet voor niets zo graag online :).
En de dag erna? Merk ik dat gewoon. Ben ik moe. Beetje vaag hoofdpijn. Dat soort dingen. Niets ernstig. Gaat ook wel weer over. Maar ja.
Hoe dan ook. Ik bleef er dus even in hangen.
In mopperen op de kinderen.
Dat ze niet snel genoeg hun brood opaten.
Niet snel genoeg hun tas in pakten.
Niet snel genoeg naar school fietsen.
Nou ja, kinderen. Lena dan. Mijn jongste. Die heeft hier vooral een handje van. En mag wel wat aangespoord worden.
Toen ik de fietsen uit het hokje haalde en tegen Lena zei dat zij wel vast vooruit kon fietsen. Want ik haalde haar toch wel in. Toen zei ik al tegen mezelf.
Ik ben wat chagrijnig.
Waarom?
Geen idee. Om niets! Gewoon zo’n bui. Die je uit het niets kan overvallen.
Als je wat moe bent! Eigenlijk gewoon een uur langer in bed zou moeten blijven liggen. Of een dag langer.
En inderdaad, ik had Lena halverwege al weer ingehaald. En toen ik weer tegen haar zei dat ze toch echt wel een beetje harder mocht fietsen. Gooide ze kop in de wind. En ging staken!
Geen klimaat spijbelen. Maar moeder spijbelen denk ik.
Ze stopte met fietsen en keek me aan met zo’n blik van: je kan het leuk vertellen maar ik doe niets meer.
Wat ik gedaan heb?
Wat elke moeder op zo’n moment zou doen denk ik.
Niets zeggen en gewoon rustig door gefietst. En ja. Ze kwam er wel achter aan.
Maar toen bedacht ik me dus. Hoe gemakkelijk het is.
Om te blijven hangen!
In frustratie. Zoals in dit geval.
Maar ook.
In angst. In woede. En in onzekerheid. In vertwijfeling. In wat dan ook.
Het gaat zo gemakkelijk!
Ten eerste natuurlijk omdat wat aandacht krijgt groeit. Dus als je aandacht bij je frustratie gedachte dan je kinderen niet opschieten. Is het heel gemakkelijk om meer frustratie gedachten in je bewustzijn omhoog te halen. Vanuit het niets lijken ze te komen!
Maar ook. Omdat het een gewoonte is!
Dat merk ik elke keer weer. Afgelopen november nog. Toen mijn man te horen kreeg dat zijn contract niet verlengd zou worden. En hij dus per januari zonder werk zou zitten.
Nou was dat niet gelijk een ramp. Ik bedoel. We hebben de zaakjes prima voor elkaar. Dus wat er ook gebeurt. We kunnen we even vooruit.
Maar toch. Merkte ik dat ik als vanzelf bij dat nieuws in een angstreactie schoot.
Hoe komt het?
Wat voor gevolgen zou dit hebben.
En we waren bij wijze van spreken al aan alle kanten aan het bezuinigingen. Zou van. Wie weet. Hebben we dit maar geschrapt.
Totdat ik me realiseerde waar ik mee bezig was.
Dat het gewoon een oude angst was die omhoog kwam.
Als vanzelf!
Maar dat ik hier niet in hoefde te blijven hangen.
Ik zo niet hoefde blijven denken.
En deze angst gevoelens niet hoefde te blijven voelen.
En alleen maar terug hoefde te gaan naar herinneringen wie ik werkelijk ben.
Wie wij werkelijk zijn!
Mijn man en ik in dit geval.
Twee personen die het gewoon prima voor elkaar hebben. Altijd hebben gewerkt. Altijd meer dan genoeg geld hebben gehad.
En toen ik me dit weer herinnerde.
Me hier weer bewust mee verbond.
Kon ik weer ontspannen. En was ik weer vol vertrouwen!
Vol vertrouwen.
Vol geloof.
In mezelf.
In mijn man.
En ook… in elkaar! In ons leven!
En zijn we gewoon verder gaan leven.
En nu? 3 maanden later? Is hij ook gewoon weer aan het werk. En heeft het veel meer naar zijn zin dan op zijn vorige baan.
Dat is hoe die dingen werken!
Als je het voor je laat werken!
En er niet in blijft hangen!
Maar ja. We hebben allemaal die herinnering even nodig.
Ik ook. In november. Maar dus ook vandaag. Toen ik al mopperend achter mijn kinderen aan naar school fietste.
Blijf er niet in hangen!
Jij bepaald hoe je je voelt
Jij kan bepalen hoe je je voelt!
En je gevoel?!
Dat bepaald wat je in het leven terug krijgt.
En dus?
Is er niet belangrijker dan je goed voelen!
Wat er ook in je leven aan de hand is!
Dus laat het los.
Laat je frustratie los. Laat je angst los. En laat je onzekerheid los. Laat je twijfel los.
Hoe moeilijk je dit ook vindt.
Hoe vertrouwt het ook voelt!
Die gevoelens van frustratie. Die gevoelens van angst. En die gevoelens van onzekerheid. Die gevoelens van twijfel.
Blijf er niet in hangen!
Laat het los!
En dan?
Dan kan het leven zijn magische werk voor je doen!
-XX-
Anke
Klaar om de leiding over je eigen leven te nemen en bewust het leven te creëren dat je wilt? Download dan hier mijn gratis ebook: de 5 vragen die jezelf elke dag moet stellen om het leven te creëren dat je wilt!
