Waar word jij toe geroepen

WAAR WORD JIJ TOE GEROEPEN?

Waar word jij toe geroepen? Waar voel jij de roep van je ziel? Het verlangen? Om het anders te doen? Je leven anders te leven.

Het verlangen naar meer betekenis. Meer zingeving. Meer verbinding. Meer vrijheid.

Ik voel die roep al zo lang ik het me kan herinneren.
Als klein meisje. Verzon ik hele verhalen. Had ik een hele eigen wereld gecreëerd in mijn hoofd. Waarin ik de dingen deed die ik in het echte leven niet durfde. En me liet zien op een manier waarop ik me in het echte leven niet durfde te laten zien.

Zoals wie ik werkelijk was!
Diep van binnen!
Zeggen wat ik wil zeggen.
Doen wat ik wilde doen.
Leven zoals ik wilde leven.

Vrij! Van betekenis zijn. En een verschil maken.

Dat waren altijd de thema’s die weer terug kwamen. En die fantasie werelden die ik had gecreëerd in mijn hoofd.

Ik weet nog wel dat mijn moeder vroeger vaak zei. Die Anke. Daar kan je een kanonskogel naast afschieten. Die hoort je toch niet.

Nee. Want ik was er niet. Fysiek wel. Maar geestelijk niet. Mijn geest zat ergens anders. Op een plek waar ik me wel vrij voelde. En mezelf durfde te zijn.

En mijn enige verlangen? Was altijd om dit ook in mijn fysieke leven te ervaren. De vrijheid. De zingeving. De betekenis. De passie. Het plezier. Al die dingen.

Maar er was altijd iets anders. Iets wat ik vond dat ik eerst moest doen.
School. Werken. Geld verdienen. Sparen. Al die dingen.

Daar was ik druk mee. Daar maakte ik me druk over. En ik deed het allemaal. Dingen die ik in het begin vast ook wel wilde doen. Maar al heel snel niet meer. Want ik deed ze om de verkeerde redenen.

Ik deed ze omdat ik dacht dat ik het nodig had. Om me goed te voelen. Om me zeker te voelen. Om me veilig te voelen.

De zekerheid van goede cijfers.
De zekerheid van een vast salaris.
De zekerheid van voldoende spaargeld.

Als ik dat maar had. Dan was ik veilig.

Maar weet je wat het is? Je voelt je nooit veilig. Ik voelde me nooit veilig. In al die jaren. Dat ik zo leefde. Mezelf was kwijt geraakt. Leefde zoals ik dacht dat ik moest leven. Leefde op een manier waarop ik dacht dat het me zekerheid zou geven. Dacht dat ik het nodig had om veilig te zijn.

Ik voelde me nooit veilig. Want ja. Er kon toch iets gebeuren? Misschien raakte ik die baan we kwijt. Hadden we het spaargeld ergens voor nodig. En dan? Wat dan?

En dus was er altijd die onrust. Onrust naar meer zekerheid. Meer veiligheid. Maar niets wat ik kon doen. Om het krijgen.

Niet dat ik het niet geprobeerd heb. Ik heb van alles geprobeerd. Maar weet je wat ik niet in de gaten had? In dit hele proces?

Dat ik mezelf vergeten was. Mijn echte zelf. Mijn ware zelf. Mijn hogere zelf. En die had en heeft maar 1 verlangen. En dat is vrijheid. Vrijheid staat op nummer 1. Met heel snel daar achter zingeving, van betekenis zijn, passie en plezier.

Maar ik had niets van dit alles. Ik voelde niets van dit alles. In mijn zoektocht naar zekerheid. In mijn zoektocht naar veiligheid.

Pas op het moment dat ik dat op durfde te geven. Op het moment dat ik mijn baan durfde op te geven. Wat voor mij mijn ultieme symbool voor zekerheid was. Toen begon ik me vrij te voelen. Toen begon ik me vrij te voelen. En kwam de zingeving terug. Kwam de passie terug. Kwam het plezier terug.

Maar de afgelopen maanden voelde ik het weer. Voelde ik weer het verlangen. Voelde ik weer de roep. De roep naar meer vrijheid. De roep naar meer zingeving. De roep naar meer betekenis. De roep naar meer passie. De roep naar meer plezier.

En ik dacht. Wat is er aan de hand? Ik doe toch wat ik wil? Ik leef toch het leven zoals ik het wil? Waarom voel ik het niet? Wat is er verandert?

En weet je waar ik achter kwam?

Ja. Ik deed wat ik wilde. Ik leefde zoals ik wilde. Maar ik had het in de moeten geduwd! Ik was mezelf dingen aan het laten doen. Omdat ik dacht dat ik ze moest doen.

Al de dingen die ik leuk vind om te doen. Al de dingen waar ik van houd.

Schrijven.
Trainingen maken.
Mensen helpen.
Lezen.
Trainingen volgen.

Al die dingen.

Ik merkte dat er een moeten overheen was gekomen. Dat ik in mijn oude valkuil was getrapt. Dat ik dit moest doen. Om succesvol te zijn!

En was even vergeten. Dat succes en actie niets met elkaar te maken hebben. Succes komt als jij doe waar je van houdt. Als jij doet waar je blij van wordt. Als jij doet omdat je niet anders kan dan doen.

En ik? Ik zat weer helemaal vast in lijstjes. To do lijstjes. Van hier tot sint juttamus. Want ja. Ik wil gewoon zoveel. Vind zoveel leuk. En was weer even vast geraakt in het idee dat als je veel wilt. Ambitieus bent. Veel verlangens hebt. Dat dit automatisch betekent dat je ook veel moet doen!

Maar zo is het niet! Zo werkt het niet. En gelukkig is het nooit te laat om naar de roep van je hart te luisteren. En de boel om te gooien.

Dus wat heb ik gedaan? Alle lijstjes de deur uit gegooid. En weer helemaal terug naar de basis.

Wat voel ik dat ik nu mag doen?
Wat zegt mijn gevoel dat ik nu mag doen?

En wat mijn gevoel vanochtend zei?

Een rondje hardlopen.

Gedaan. Heerlijk in het zonnetje.

En wat mijn gevoel toen zei? Een blog schrijven. Ok. Waarover?

Trek een kaartje en schrijf daarover. Dus dat heb ik gedaan. 1x raden welke kaart naar boven kwam?

Priesteres. Over hoe je geroepen wordt om op te staan en een voorbeeld te zijn.

Ik kon bijna janken. Want dit is precies zoals ik het nu voel. Want het is mooi geweest. Mooi geweest met alle actie. Mooi geweest met al het doen. Dat kan ik. Geen probleem. Ik kan in no time iets uit de grond stampen.

Maar nu is het tijd om me over te geven. Over te geven aan het leven. Over te geven aan god. Over te geven aan het universum. En mezelf elke dag. Elke minuut van de dag. De vraag te stellen.

Wat mag ik nu doen.

En dat te doen. Elke keer opnieuw. En daar vandaan mijn leven te leven.

En dat voelt zo goed! En ja. Het zal vast wel een keer mis gaan. Ik zal vast wel weer eens in mijn hoofd terecht komen. Maar dat geeft niets! We leven. We leren. We gaan vooruit.

Maar dit is nu hoe het is voor mij. En ik kan niet wachten. Om zo meteen in te tunen. En te ontdekken wat ik dan ga doen. Of juist niet.

En dan is nu natuurlijk tegelijkertijd de vraag van mij aan jou. Of van het leven aan jou.

Waar wordt jij toe geroepen? Waar voel jij de roep van je ziel? Waar voel jij dat het anders mag?

En wordt het niet tijd. Om daar naar te luisteren? En daar naar te leven?

-XX-

Anke